Küçük şehirden Madrid\'e gelmiş Alfredo, içi sanat aşkıyla dolup taşmış bir gençtir. Hayali, sokakta ücretsiz performanslar sergileyerek sanatın ruhunu yansıtmaktır. Konservatuar\'a girdikten sonra, okulun hiç de beklediği gibi çıkmaması sonucu okuldan ayrılıp bağımsız bir sokak tiyatrosu kurmak amacıyla sokak sanatçılarını biraraya toplamaya başlayan Alfredo, oldukça katı kurallara sahip bir topluluk olan Noviembre\'yi kurar. Bu kurallara göre asla para için sanat yapılamaz, kimse kurallara ihanet edemez, daha önceden tv-sinema-radyo gibi yayınlarda yer edinmiş sanatçılar Noviembre\'ye katılamaz ve performansların ilham kaynağı yazılı hiçbir şey olamaz. Manifestonun en önemli kurallarından birisi de seyircinin tiyatroya gitmesi değil, tiyatronun seyirciye gelmesidir. Seyirci neredeyse Noviembre orada olacaktır. Her hazırladıkları karakter ile karakteri canlandıracak oyuncu özdeşleşmek zorundadır. Kimi zaman bir çingene, kimi zaman kör bir yaşlı kimi zaman da uyuşturucu bağımlısı bir genç kız olacaklardır. Peki bu böyle ne kadar devam edebilir?
Noviembre, alışılmadık yapısı ve tarzı ile farklı bir sanat anlayışına sahip olan bir film. Karakterlerin yaşlı halleri ile yapılan röportajların anlattıklarından yola çıkılarak olayların üzerinden gidiliyor. Ve bu anlatım tarzı, kurgu bir senaryoda kullanıldığı için oldukça farklı bir deneyim sunuyor. Noviembre, kesinlikle izlenmesi gereken bir sistem sorgulaması. Sanatın bizim alabildiğimiz kadarıyla varolmasına izin verdiğimizi yüzümüze vuran başarılı bir yapım.
