Theo Angelopoulos

Ona alışmak onu anlamak onun gibi düşünmek gerek. Geçmişine bağlı çağdaş bi yönetmen. Hollywood\'a karşı bi özentisi olmayan klasik anlayıştan öte kendi tarzını yaratan yada bunun için çaba harcayan yaratıcı yönetmen. Filmleriyle insanı yerine çivilemekten çok huzur içinde görüntülerin akmasını sağlayan film bittikten sonra rahatlamaktan çok insanan içini bi hüznün kaplamasını isteyen ve başaran şahsı muhterem.

Dünya tarihinin en iyi sahneleri diye bir sıralama yapılsa kesinlikle ilk 10da onunda filmleri olurdu.

Anlattığı dünyada değiliz artık, o sokaklardaki hüzünler yok, özlenmemişe duyulan özlem, bilinmeyene duyulan yolculuk, kırılmış geçirmişlik yok ve en önemlisi o zamanın ruhu yok.

Nokta konulmamış bir destan, yarım bırakılmış bir şarkının adı Angelopoulos... Eleni Karaindrou bile tamamlayamaz sensizliğin melodisini... Sinemanın yetim kalışının üçüncü yılı... Mekanın cennet olsun Büyük Usta. Unutulmadın...

Bizi bırakıp da gittin usta.. Bizim gibi bağımsız sinema tutkunlarını ölümünle o kadar üzdün ki hüzünleniyorum her filmini izlediğimde... Hani Sonsuzluk ve Bir Gün de diyordun ya "Yarın ne kadar sürer Alexandre? - Sonsuzluk ve bir gün kadar" diye. Bizimkisi de o deyiş işte. Dostlar, Angelopoulos'u ve filmlerini anlamak için önce Andrey Tarkovski'yi anlamanız gerekir ardından Caravaggio'u anlamak gerekir ki bunlar sadece bir ilk adımdır. Daha derine inmek istenirse Rönesans'a ve Balkan Tarihine kadar gidilmesi gerekir. Filmleri o kadar iyi yönetmiştir ki o kadar farklı bakış açılarına sahipti ki onun gibisi gelmedi, gelmeyecektir. Çok başka bir yönetmendi, senaristti dahası sinemanın sonsuz ozanıydı...Mitolojinin doğduğu topraklarda, 3 saat süren filmleri ile insana ağır bir roman okumuş hissini ve tadını vermiş, dahası sinemasında müziğin, planların, kostümlerin, tarihin, sanatın âlasını yaşatmıştır bize. O filmlerindeki tek planları unutulmazdır. Defalarca seyrettiğim Ağlayan Çayır filmindeki dans sahnesinden tutun, Ulis'in Bakışı'ndaki enfes Lenin heykelinin tekneyle Tuna nehrinde gezdirildiği sahneye kadar ve en güzel örneklerinden biri de Sonsuzluk ve Bir Gün filmindeki annesi ile olan sevgi hakkındaki monolog kısmıydı... Of ki ne of sayın sinemaseverler.. Bazen kelimeler hakikaten kifayetsiz kalıyor. Hani deseniz bana anlatacak ne var başka diye, sayfalarca yazarım. Zira her bir filmi sahne sahne arka planlarına kadar tez yazılabilecek kalibrede işlerdir. "- Yarın ne kadar sürer?
- Sonsuzluk ve bir gün kadar" Şimdi gün bitti Theo... Sonsuzluk Theo Angelopoulos'u bekliyor artık. Ruhun şad olsun..

Mekanın cennet olsun BÜYÜK USTA...