Altyazı

Altyazı iki adam (Beyaz ve Siyah) ve onların ortasındaki kadının (Renk) hikayesidir. Her iki adam da “renk”in kendisinden çalındığını düşünür. Filmde hiç diyalog yoktur. Karakterlerin düşünceleri, birinci şahıs bir üst ses gibi, sübjektif altyazılar olarak filmde belirir. Bir yandan da ekranın çeşitli yerlerinde, çeşitli boyutlarda, bir kare süreyle “m” harfi belirmektedir. Bu “m”ler zaman zaman altyazılarla birleşir ve iyelik eki görevi üstlenir. “başladı”, “başladım”; “altzyazı”, “altyazım”; “onu benden çaldı”, “onu benden çaldım” olur. Tüm bu altyazılar her iki karaktere de uymaktadır. Karakterlerin siyah ve beyaz olmasından; renkli sahnelerin 4’e 3, siyah-beyaz sahnelerin 16’ya 9 çekilmesine; ses efektlerinin gerçekçi, müziğin ise içsel oluşundan; kullanılan tek yönlü ışığın ekranı ikiye ayırmasına kadar “bölünmüşlük” kavramı “altyazı” da pek çok açıdan sembolize edilmiştir. Film bir yandan görünmez bir anlatımın kurgusunda ilerlerken bir yandan da en yadırgatıcı sinema öğelerini kullanılır. Filmi obje olarak ortaya çıkartan “m”ler, film pedikülü ve hatta seyrettiğimiz filmin kendisi gibi... Filmin sonunda tüm bu sembollerin merkezine, seyrettiğimiz filmin seyredildiği, hatta kurgulandığı, dinlediğimiz müziğin yapıldığı odaya gireriz. Bir yandan filmin kurgulandığı bu yer, bir yandan da filmin ana karakterinin kafasının içidir belki de. Bu ana karakter film boyunca tanık olduğumuz röntgenci bakışın sahibidir. Müziğin bestekarı, altyazıdaki duyguların esas sahibi, filmi seyreden, hatta çeken... Onu bu tanrı konumundan alıkoyan ise kendi baktığı perdenin arkasından izlendiğini farketmesidir. Onu sinema perdesinin üzerinde biz gözetleriz. Filmin üst sesini, iç ses olarak dillendiren de yine her bir seyircinin kendisidir. Beyaz, Siyah ve Renk’in ötesinde “altyazı”, bize yapıldığını düşündüğümüz olaylardaki payımızın sorgulanmasıdır. Olanları kadere bağlarken, onun bana yaptıklarını düşünürken ben ne yaptım? “m” ise her seyircinin kendi iyelik ekidir. İnsan kendini korumak için tüm bunları “görmeyecek” ve “filmi” hiçbir zaman anlamayacak kadar yeteneklidir.