Bulutların Ötesinde

Düşüncelerim beni çok yorduğunda filmi analiz etmeyi bırakır, Antonioni’nin dediği gibi sadece hislerime güvenirim. Bulutların Ötesinde'nin bir sahnesinde John Malkovich’in canlandırdığı anlatıcı karakterin soğuk bir kış günü, plaja kurulmuş bomboş bir çocuk parkındaki salıncakta oturuşunu düşünürüm. Karakterin o an hapsolduğu görüntüyü tekrar tekrar gözlerimin önüne getirir, hiçbir şeyi sorgulamadan bu görüntünün içimde yarattığı acının tadını çıkarırım. Bir yandan da heyecan verici hiçbir olayın vuku bulmadığı bu sahnenin beni nasıl olup da bu kadar hüzünlendirebildiğine, kimi filmlerin iki saatte başaramadığını Antonioni’nin birkaç dakika içerisinde nasıl başardığına hayret edip dururum. Hayranlığım, bağlılığım katlanarak çoğalır. Antonioni Bulutların Ötesinde'de, zaman zaman iç içe geçen altı farklı hikaye anlatır. Görünüşte kadın-erkek ilişkilerine odaklanan öykülerin birbirleriyle ortak temasından çıkardığımız anlam, bitmek bilmeyen tamamlanma, bütün olma ve hakikate ulaşma hayalimizi ciddi anlamda irdelememize neden olur. Film ilerledikçe Antonioni’nin görsel gücü bizlere dile getirilen bütün öykülerin, aslında ilk hikayenin farklı farklı suretleri olduğunu anlatır.