Sinema ve Dizi Haberleri

Daha anlatacak çok Star Wars hikayesi olduğunu farkeden yapımcı George Lucas, bunların bir kısmını animasyon türünde anlatmayı uygun görmüş ve “Star Wars: Klon Savaşları” projesini hayata geçirmiş. Bu hafta vizyona giren “Star Wars: Klon Savaşları”, “Yıldız Savaşları” efsanesine baş döndürücü yeni bir görünüm kazandırıyor.Star Wars hayranlarına farklı bir deneyim yaşatacak olan  “Star Wars: Klon Savaşları” filminin "Anakin\'in Planı" adlı sahnesini Sinemalar.com’da izleyebilirsiniz. Filmin yapım hikayesini okumak için tıklayın!

Mia Film, efektleri, senaryosu ve kurgusuyla Türk Sinema tarihine “en ilginç ve en korkunç”  film olarak geçen ‘Musallat’ın ardından, yine ses getirecek ve gündem yaratacak bir komediye imza atıyor: “Şeytanın Pabucu”. Başrollerini Fatih Ürek, Aysun Kayacı, Barış Falay ve Yılmaz Gruda’nın paylaştığı film, Cem Yılmaz’ın “Arog” filmiyle aynı gün, 5 Aralık’ta vizyona girecek. Yapımcılığını Mia Film/Banu Akdeniz’in üstlendiği ‘Şeytanın Pabucu’nun yönetmenleri ise yine başarılı yapımlara imza atmış iki isim; Turgut Yasalar ve Hilal Bakkaloğlu. Senaryoyu ise Yasalar, Bakkaloğlu ve Aslı Doğan birlikte kaleme aldı. İzleyenleri kahkaha tufanına sürükleyecek senaryosu, kurgusu ve güçlü oyuncu kadrosuyla ‘Şeytanın Pabucu’nun “yılın komedisi” olacağına inandıklarını belirten Yapımcı Banu Akdeniz, “Arog’la aynı gün vizyona girme cesaretini nasıl gösteriyorsunuz’ diye soranlara, ‘Projemize o kadar çok güveniyoruz ki, rakip tanımıyoruz, diye cevap veriyorum. Filme inanmak çok önemli… Senaryosu, oyuncu kadrosu, müzikleri, prodüksiyonu her şeyiyle dört dörtlük bir komedi filmi çekiyoruz. Sinemaseverler, kılıktan kılığa giren, “Hacı Abla”yken komşunun seksi sarışın kızı Aysel’e (Aysun Kayacı) kur yapan Burhan’a (Fatih Ürek)  bayılacak… “Şeytanın Pabucu”, Türk halkının ailece izleyecekleri, hatta bir kez değil eğlenmek için defalarca seyredecekleri bir komedi klasiği olacak” dedi.

Üç yıl önce, Dave Filoni, diğer tüm hayranlar gibi “Star Wars: Episode III Revenge of the Sith”i izlemek üzere kuyruğa girdi.

Özcan Alper’in ilk uzun metraj filmi “Sonbahar” dünyanın en önemli ve prestijli festivallerinden biri olan Montreal Film Festivali’ne katılıyor. Film bu yıl 32.si düzenlenecek olan festivalin, ‘Dünya Sineması’na Bakış’ bölümünde gösterilecek. 21 Ağustos -1 Eylül tarihleri arasında gerçekleştirilecek festivalin ‘Dünya Sineması’na Bakış’ bölümü, dünyanın dört bir yanından filmleri bir araya getirerek kültürel çeşitlilik ve ülkeler arası diyalog sağlamayı amaçlıyor. Özcan Alper’ in yazıp yönettiği, yapımcılığını Serkan Acar’ın üstlendiği “Sonbahar”, yine Ağustos ayı içerisinde düzenlenen Locarno ve Saraybosna film festivallerinin yarışma bölümlerinde yer alıyor. Başrollerinde Onur Saylak ve Megi Koboladze’nin yer aldığı film; ölüm oruçları ertesinde, adli tıp raporu ile tahliye olan Yusuf’un on yıl sonra memleketine dönmesi sonrasında gelişen olayları anlatıyor.

Büyük prodüksiyonlarda pek görülmeyen o bağımsızlara özgü atmosferiyle “Uyurgezer”, sağlam ve sakin bir dram olarak bu hafta bizleri selamlıyor. Karmaşık bir hikaye yerine derin karakter analizleriyle öne çıkan film, tutarlı anlatımıyla ilgiye değecek bir bağımsız yapım.

 “Eğer arılar yeryüzünden kaybolursa insanlığın sadece dört yıl ömrü kalır” (Albert Einstein) İlginç değil mi? Yazıya geçmeden önce bunu bir düşünmenizi istiyorum. Senarist ve yönetmenliğini, M. Night Shyamalan’ ın üstlendiği, başrollerini Mark WAHLBERG, Emmy Ödüllü John LEGUIZAMO ve Zooey DESCHANEL’ın paylaştığı The Happening (Mistik Olay), son yıllarda çekilen, doğadaki işleyişin hızla sekteye uğradığı ve bunun sonucu oluşacak tehlikelere dikkat çekmeye çalışan son filmlerden. M. Night Shyamalan, bir açıklama ile New York’a yaptığı bir araba yolculuğu sırasında yolun sağında ve solunda gördüğü ağaçların, bir anda aklında oluşan “Bir gün doğa bize karşı olursa başımıza ne gelir?” sorusunun bu filmi çekmesindeki etken olduğunu belirtmişti. Film, başlamasıyla birlikte Shyamalan’ın sorusuna cevap olacak garip olaylar içerisine atıyor seyirciyi. New York’taki bir parkta, tüm insanların ilk önce konuşurken saçmalamaya başlaması arkasından hareketsiz kalması ve son olarak kendini bir şekilde öldürmesi sahneleri peş peşe geliyor. Bunlardan en etkilisi bir şantiyenin çatısından kendilerini boşluğa bırakan inşaat işçilerinin görüntüsü. Merak dolu gözlerle, Neler Oluyor? sorusunu sordurarak amacına da ulaşıyor zaten. Filmin ilk sahnesi, mistik olay sahnesi olsa da olup biteni anlama evresi bir sınıfın içinde Albert Einstein ‘ın yukarıdaki sözü üzerine öğrenciler arasında yapılan tartışma ile geçiyor. Shyamalan bir doğa olayı ile karşı karşıya olunduğunun hissedilmesini ve merakın zirve yapmasını amaçlamış. Bir yandan da ipuçlarını ilk sahneden vermeye başlayarak rüzgârla birlikte sallanan ağaçların görüntüsüne yer vermiş. Arıları bir kenara koymadan önce, kısa bir süre evvel gösterime giren bir animasyon olan “Arı Filmi” nin hakkını teslim etmek gerek. Albert Einstein’ın sözünün belgesi niteliğinde olan bu animasyon, arıların insanoğlu üzerindeki önemini gözler önüne sermişti. Mistik Olay filminin ilk dakikalarında akla gelen ilk unsur bu animasyondu diyebilirim. Tüm bunlara ek olarak günümüzde var olan bir “Küresel Isınma” gerçeği ve henüz tam sonucu bilinmemesine rağmen ortaya atılan kıyamet teorilerine bir cevapta vermek istiyor Mistik Olay.  “Doğanın bir gidişatıdır, hiçbir zaman anlayamayacağız” tezi savunuluyor film boyunca ve bu tezlerinin doğrulunu verdiği birkaç garip doğa olayı ve aniden kesilmesi ile desteklemek istiyor. Bir amacı da, filme ani bir son veya devam filmlerine yatırım olarak nitelendirilebilir. Sonrasında şehirden kaçışlar başlıyor fakat diğer şehirlerden de mistik olay haberleri gelince ne olup ne bittiğini öğrenmenin vakti geliyor. Bu sırada filme giren bir bitki yetiştiricisinin “Tütün bitkisi, tırtıllar tarafından saldırıya uğradığında sadece tırtılları öldürecek kimyasal salgılarlar” sözleri son ipucu oluyor. Sonuç olarak filmin, bitkilerin insanları tehdit olarak görmeye başlaması ve sadece insanların kendi kendilerini öldürmeye itecek özel kimyasal salgılaması ile oluşabilecek faciayı anlatması gibi hedefi var.   M. Night Shyamalan’ı senaristlik konusunda tebrik etmek gerek ölçü bu film olunca. Sonuçta testlerle kanıtlanmış bitkilerin bir kimyasal gerçeği var. Ayrıca insan sesine verdikleri tepkiyi de unutmamış ve onun da testlerle kanıtlandığını belirtmiş. Ancak konu bu kadar sağlam yakalanmışken birkaç sahne dışında film o kadar sürükleyici değil. Mistik olay ile başrollerin karşılaşma sahnesi çok yapmacık ve üzerinde pek uğraşılmadığı çok açık. Konunun bu kadar etkileyici olmasının ve bu noktaya kadar sürekli bir patlama ortamına hazırlatılmış seyirci beklentilerinin de filmin konusu kadar etkileyici olması ikinci plana atılmış gibi. Müzik seçimleri inanılmaz kötü. En önemli sahnelerde bile arka fonda uyutmaya çalışan bir tıngırtı söz konusu. Oyunculardan Zooey DESCHANEL senaryodaki konumu itibariyle elinden geleni yapmasına rağmen çok silik kalmış, gözleri filme yaptığı en büyük katkı diyebilirim. Mark WAHLBERG’ e gelince, bu tarz bir filme gidecek bir yüz olduğunu düşünmüyorum. Çok tutuk bir hali var film süresince. Durum böyle olunca, elinde bir savaş gemisi olan yönetmenin bunu havuzda kullanmaya çalışması gibi bir durum çıkıyor ortaya benim gözümde. Filmin bir de açık kapısı var. Amerika’nın kuzeydoğusunda ansızın başlayıp ansızın biten mistik olay (temelleri atıldığı gibi) Fransa’ da meydana geliyor 3 ay sonra. Devam filminde, Shyamalan’ın savaş gemisini denize indirmesini bekliyorum kendisinden. Birkaç benzetme ile filmin teknik olarak kısa bir özetini yapmak istiyorum. Karanlıkta merdiven çıkan bir insanın son basamakta olmasına rağmen bir basamak daha olduğunu zannedip düştüğü durum veya birinin şaka yapmak amacıyla tokat atmak için elini kaldırdığında gözlerin kapatılıp kasılmak fakat beklenen tokadın yerine bir gülme sesinin gelmesi sonrası düştüğü duruma düşürüyor Mistik Olay seyircisini. Fakat güzel bir mesaj verdiği de çok açık. Bitkilerin bize yaptığı mı Mistik Olay? Yoksa bizim yaptıklarımız bitkiler için mi Mistik Olay? PremierGrup

2008 yazı, sinema sektörü için beklenenden daha canlı bir sezon oldu. Bu hareketlilikte, son “Batman” macerası “Kara Şövalye”nin rolü büyük elbette. 29 yaşında hayata veda eden genç aktör Heath Ledger’ın, ‘Joker’ rolündeki hayranlık uyandıran performansı dilden dile dolaşınca, sinema salonları da doldu taştı nihayetinde. Böylelikle ‘iyi filmin her zaman iş yapacağı’ düşüncesi bir kez daha kanıtlanmış oldu. Sektördeki bu canlılık, diliyoruz ki yeni sezonda da devam edecek. Gösterime girmeyi bekleyen, yerlisi yabancısıyla, onlarca film var sırada. Ancak bu liste içinde özellikle iki Türk filmi göze çarpıyor: Cem Yılmaz’ın vizyon tarihinden bir yıl önce tanıtımlarına başlanan yeni bombası “A.R.O.G.” ve yönetmeni Nuri Bilge Ceylan’a Cannes’da “Altın Palmiye” ödülü kazandıran “Üç Maymun”. Cem Yılmaz, Taş Devri’nden Bildiriyor! Biri Cem Yılmaz’a dur demezse, bu adam bizi gülmekten öldürecek! Sadece filmlerde canlandırdığı rollerde değil, öylesine bir soru için kendisine mikrofon uzatan muhabirlere cevap verirken bile “fazlasıyla komik” olmayı başaran Cem Yılmaz’ın merakla beklenen yeni bombası “A.R.O.G.”, Aralık ayında patlayacak. Ocak ayında yayınlanan üç dakikalık tanıtım klibinin, internette üç günde 1.5 milyon kişi tarafından izlenmesiyle bir anda gündeme gelen “A.R.O.G.”, 2004 yılında vizyona giren ve izleyici rekorları kıran “G.O.R.A.”nın devamı niteliğinde. Filmde, “G.O.R.A.”da tanıştığımız Arif karakterinin Taş Devri’ndeki maceralarını izleyeceğiz. Senaryosunu Cem Yılmaz’ın yazdığı, Ali Taner Baltacı ve Cem Yılmaz’ın yönetmenliğini üstlendiği filmin oyuncu kadrosunda Yılmaz’ın yanı sıra, Ozan Güven, Özkan Uğur, Nil Karaibrahimgil, Zafer Algöz, Özge Özberk ve Hasan Kaçan gibi ünlü isimler de yer alıyor. ‘Evrensel bir film’ yaptıklarının altını çizen Cem Yılmaz, filmin düzgün bir dublajla yabancı dillerde seslendirilmesi halinde, Avrupa seyircisinin de filmden çok keyif alacağına inandığını ifade ediyor. 8.5 milyon dolarlık bütçesiyle Türkiye’nin en pahalı filmi ünvanına sahip olan "A.R.O.G", Aralık ayında Türkiye ve yurtdışında yaklaşık 450 kopya ile vizyona girecek. Bu da demek oluyor ki, 2009’a girerken “A.R.O.G”dan konuşuyor olacağız. Cem Yılmaz’ın Taş Devri’ndeki maceralarını dilimize dolayacağız uzunca bir süre. “A.R.O.G”dan İlginç Notlar: •    Filmde yer alan maymunları Arjantin\'den gelen özel bir ekip  canlandırdı. Gerçeğe çok yakın kostümlerle çekilen maymunların görüntüleri üzerinde daha sonra bilgisayarda anime teknolojisiyle oynamalar yapıldı. •    Filmde herkesin ten rengi birbirine benzesin diye rol alan oyunculardan bazıları, birkaç seans solaryuma sokuldu. •    Film setinin içinde, oyuncuların, tıpkı eski çağlardaki gibi vücutlarını kirletmeleri için “kirletme bölümleri” kuruldu. “Üç Maymun”u Oynamaya Hazır mısınız? Aldığı ödüllerle, Türk Sineması’nın yurtdışındaki prestijini artıran başarılı yönetmen Nuri Bilge Ceylan’ın son filmi “Üç Maymun” 24 Ekim 2008’de gösterime girecek.

Arkeologlar 1974 yılında Li dağının eteklerinde bir köylünün bulduğu kilden asker üzerine tarihin en büyük keşiflerinden birini yaptılar. Toprağın demir barındıran yapısından dolayı buldukları on binlerce askerden oluşan orduya içinde demir bulunan kırmızımsı toprak demek olan “Terra Cotta” ordusu adını verdiler. Mumya serisinin son filmi ise bu kilden askerlerin ve taştan bir mumyanın etrafında oluşturulmuş. Esasında mumya denildiği zaman birçoğumuzun aklına Mısır mezarlarında yatan özel bezlere sarılmış zombiden bozma yaratıklar gelir. Fakat bu film bu bakış açısını bir nebze olsun değiştirmeye çalışıyor. Yine de standart mumya figürüne alışmış olanların film boyunca zorlanacaklarını ve serinin iki filminden farklı bir hikayeye hazırlıklı olmalarını söylemekte fayda var. Çünkü hikayemiz bu sefer Çin’de geçiyor ve bu sefer mumyamız Terra Cotta adı verilen bu killi toprakla kaplanmış durumda. Mumya serisinin her filminde olduğu gibi bu filmde de eğlendirmek elzem bir unsur olarak kendisini gösteriyor. Pek tabii Mumya filminin hikâye ve karakter ağı diğer iki filmde olduğu gibi örülmüş. Temel olarak bir mumyamız var, onun canlanmasından menfaati olan ve de olmayan iki grup var. Mumyanın canlanmaması için onun başında nöbetçi olan birileri var. En sonunda da esas karakterlerimiz huzura teşrif ediyor. Her üç filmde de görüp görebileceğiniz bütün konu bu olguların üstüne kurulmuştur. Oyunculuk açısından Brandon Frasier bu tip filmlerin aranılan adamı olduğunu göstermiş durumda. Fakat gözlerimiz Rachel Weisz’i çok aradı. Zira Maria Bello Evelyn’in o meraklılığını ve heyecanını istenilen düzeyde sergileyememiş. İlk iki filmde ki karakterden daha aristokrat daha soğuk bir evelyn figürü izledik. Bir söz de Luke Ford için söylemek lazım. Oyuncunun bir şeyler bekler gibi bir hali var. Sinema tabiriyle role girmeyi başaramamış. 20 dakika farkla iki sahne arasında çok keskin değişiklikler var. İkinci filmden sonra geçen 10 yılda ne olduğunu bilemiyoruz; Fakat ikinci filmde ki küçük O’Connell kadar dahi kararlı bir karakter çizememiş. Filme girerken işte evet Jet Li var beklentisiyle girmemek lazım. Çünkü standart dövüş tekniklerinden, kungfu ya has beklentilerden ve kendisine has aksiyondan eser olmadığı gibi, filmin büyük bir kısmında da, kendisini modellenmiş bir taş mumya olarak seyrediyoruz. Bu filmde bahsedilen efsanenin nereden duyulduğunu çok merak ettim. Zira efsaneler çoğunlukla belirli bir zaman üzerine kurulur. Ne o orduyu kilden yaptıran imparator, filmdeki Huan’dır, ne de Çin Seddi düşmanlara güç gösterisi olarak yapılmıştır. Standart tarih bilgisi olan her insan o Seddin Türk akınlarını durdurmak için yapıldığını bilir. Mumya filminden eğlencelik olması dışında bir şey beklememenizi tavsiye ederim. Görsel efektler açısından Mumya geleneğini sürdürüyor. Özellikle yeni mumyamızın yeni güçlerini göstermesi açısından keyif verici bir tecrübe; fakat asla bir Mumya ve Mumya Dönüyor filmi kadar başarılı değil. Hatta araya kadar sıkıntıdan patlamanız da olası. Fakat çölün ortasında kazı yaparken birden karlı dağlara çıkmak, çok güçlü özellikleri olmasına rağmen pasif kalmış bir mumya görmek, birden ortaya çıkan yetilerle aksiyondan aksiyona atlamak için birebir. En azından senaryosunu hayal gücünü çorba etmiş bir elden çıkan bir senaryoda, sinemadan kafanız allak bullak çıkmanız sağlanmış oluyor. Yani kafanızı dağıtmak için ideal. PremierGrup

Heath Ledger\'ın anısına...              Christopher Nolan’ı  "Memento” (Akıl Defteri)  filminden beri takip eden biri olarak hiçbir zaman \'kasıntı, zorla iş çıkaran\' bir yönetmen olarak tanımlamamışımdır. Nolan, Martin Scorsese gibi işleri akışına bırakarak, oyuncuların doğaçlama yapmalarına müsaade ederek farklı bir perspektiften sinemaya bakar. Sinema onun için bir bebektir ve O, bu bebeğe bakmayı çok sever, çok önemli bulur. Böyle bir yönetmenden çıkan ilk Batman filmi (Batman Begins, 2005) açıkça belirtmem gerekirse, beni fazla tatmin etmemişti . Klasik Batman filmleri akışında, Nolan’ın kendi ekibi sayılacak oyuncularla çıkardığı basit bir filmdi, o kadar. Film güzeldi belki fakat Nolan’a karşı olan beklentimin çok çok aşağısındaydı. Ondan sonra çektiği film (Prestige, 2006) ile Nolan, yavaş yavaş kendini toparladı ve “Memento” ile çıktığı zirveye tekrar dönme sinyalleri verdi."Kara Şövalye" film çekimlerine başlandığı haberini aldığımda ise ruhumda "farklı bir Nolan, farklı bir Batman ve elbette farklı bir Joker" vardı.  Joker karakteri , en az Batman kadar , evet yanlış okumadınız "en az ! Batman kadar" önemli ve ana bir karakter. Bu karakteri 1989 yılında çekilen filmde Jack Nicholson canlandırmıştır ve 89 yılındaki çekim imkanları ve profesyonel anlayışı düşünürsek, idare eder bir performans da ortaya çıkarmıştır. “Nicholson, işin altından kalkamamıştır" gibi sert bir eleştiri de yapıyorum. Zira Batman, ana iyi karakteri canlandırırken; Joker, kötünün daima kötü olduğunu iyi bir şekilde, delinin daima zeki olduğunu psikopat bir şekilde anlatmakla mükelleftir. Joker’i canlandıracak oyuncunun; yönetmen tarafından, Batman’i canlandıracak oyuncudan daha özenle seçilmesi, daha dikkatli ve yoğun elemelere tabi tutulması da buna ispattır (Collider, Christopher Nolan\'s İnterview, 20 Jul 2008). Batman\' i Christian Bale canlandıracaktı. Bunu duyduğumda ikinci kez rahatladım. Bale, Hollywood\'un belki de işine en fazla önem veren genç yeteneklerinden birisi. "Oynamıyor, yaşıyor" dedirtecek cinsten usta bir aktör… Fakat, aklımda hâlâ aynı soru… Joker’i kim canlandıracak?.... Ve sonunda Heath Ledger ismini okuduğumda , Nolan\' ın tüm sinema otoritelerine Joker kartını gösterdiğini fark ettim. Ledger, oynadığı filmlerde genelde bilinçaltı psikoloji saçan bir aktördü. “Brokeback Dağı”nda bile bu böyleydi. Yani Ledger, oynamayacaktı, yaşayacaktı, çünkü O da dünyanın frapanlığına ve makyajına aldanmayan, karamsar bir Joker’di  nihayetinde…       Şimdi sözü defterimin köşesine yazmış olduğum kelimelere bırakıyorum.   "Bu filmden (Kara Şövalye) beklentilerim çok yüksek. Ledger öldüğünden -öldürüldüğünden?- beri bekliyorum , sadece bekliyorum. Sanki Batman değil de Joker bu sefer kahramanım olacak .Kötünün klas olması, iyinin beceriksizliği karşısında ne kadar etkili olabilir ki? Bekliyorum , göreceğiz.."(21 Temmuz 2008)  Ve film vizyona girdi...  25 Temmuz 2008’ de film Türkiye’de vizyona girdi. Sabah 8 - akşam 22 mesai yapan biri olarak filmi izlemem için 3 Ağustos’u beklemem gerekecekti. Bu aralıkta film hakkında o kadar çok eleştiri okudum, yorum dinledim ki; filmi izlemeden en az izleyen biri kadar oldum diyebilirim. Herkes filmi övüyordu, Ledger’ı göklere çıkartıyordu , son yılların en iyi filmlerinden biri diyordu… Abartılıyor mu dedim? Ledger, "Kör ölür , badem gözlü olur" sözüne mi tabi tutuluyor diye düşündüm? Ve onlarca şey.. Filmi sinemada iki kez seyrettim... Gördüğüm şey , baktığım şey değildi... ***   ** *   Dünyadaki her nesnenin iyilik için yaratılmış olmadığı açık bir gerçek. İnsanın ise bu nesneler içinde iyiliğe aklıyla meyleden tek canlı olduğu muhakkak. Peki öyleyse iyilik nedir? Yardım etmek mi? Yardıma muhtaç etmemek mi? Batman , “Kara Şövalye”de basit bir kahraman değildir. Filmin sonunda belirtilenin aksine,  \'suskun bir nöbetçi , dikkatli bir koruma\'  hiç değildir. Batman, insan ruhunun beyaz tarafını temsil eden siyah kostümlü varlık ise; Joker, dünyadaki metalaşmış ruhun karanlıkla hasıl olan yansımasından ortaya çıkan makyajlı bebeğidir. Bir bebeğin intihara yeltenmesi ne kadar imkansız ise, Joker karakterinin de metaya (nesne, madde) tapması o kadar imkansızdır. Joker "klas bir suçlu"dur nihayetinde ve beynindeki mevhumlar, kalbindeki çelişkilerin çok çok ötesindedir. Zamanın içinde kaybolan iki karakterdir Batman ve Joker… Varoluşlarının amaçları farklı olsa da, herkesin gözünde "iki ucube" ya da "iki kahraman" ... Madde olarak burada olsanız da, ruhunuzun farklı yerlerde gezintiye çıkması, varlığın mı yoksa özün mü daha önde olduğu, film içinde bir de egzistansiyalizm (varoluş felsefesi) tartışmasına götürüyor seyirciyi. Tutsak olan bedenin sadece hapishanede olduğunu, kötünün cezalandırılabilme ihtimalini sorgulayarak bir sonuca vardırıyor kendini Nolan. Hiçbir sonuca varamama sonucuna. Film de bu belirsizlik ve karanlıktan meydana geliyor zaten. “İyi” kazanıyor ama iyiliği yapan kaybediyor; kötülüğü yapan kaybediyor ama “kötü” kazanıyor. Her iyinin içinde bir kötü vardır ama her kötünün içinde bir iyi olmayabilir diyor film. Sadece düşünmekten ibaret olan, hayalden öte gitmeyen bir suçun; psikopat ve akli dengesinden şüphe edilen bir suçluda vücut bulması korkunç gelmiyor seyirciye .Gerçek geliyor ve malumunuz gerçek her zaman yalandır seyircinin gözünde. Batman kanatlı bir varlıktır , görülmesi imkansızdır falan. Oysa ki Batman bir imgedir sadece .Masum bir ‘iyi\' nin, bu kirlere bulanmış dünyada yaşam sahası bulamayacağını anlatan bir imge…   * ** ***  Joker, kanatları kırılmış Batman\'dir. Dünyaya karşı nefreti olan, haine dönüştüğünü görene kadar yaşamaktansa, kahraman bir şekilde ölmeyi tercih eden klas bir suçlu. Basit bir suçlu demeniz sizi basit kılar... Dünyanın yanışını seyretmek isteyen biridir Joker ... Hiç güldürmeyen bir soytarı .. Ağlatan bir ucube.. Hayatın içinde sıklıkla karşılaşacağınız her kötü vardır Joker in bünyesinde ..Her kötülük bir suç mudur?Ya da her suç bir kötülük müdür? Yazıdaki tüm soruların cevabını filmde bulacaksınız. İzlemeyi ve görmeyi bilirseniz. İzleyin, susarak izleyin, düşüncenizi yoğunlaştırarak... Filmin içinde yaşayın... Yaşadıkça , Joker’in yarasını fark edeceksiniz. Dünyanın yarasını...

Her şey küçük bir lamba ile başladı. John Lesseter’ın yazıp yönettiği “Luxo Jr”, 1986 yılında gördüğü yoğun ilgiyle iki dakikalık kısacık bir animasyonda, yeni gelişen teknolojiden de faydalanarak yarattıklarının karşılığını “Oscar” adaylığı ile aldı. Kısa animelerle kendilerini deneyen bu yeni ekip “Pixar” adı altında 1995’te yine Lesseter’ın imzasını taşıyan “Toy Story” ile animasyon kavramının, animasyon filmlerinin çıtasını yukarıya çekmeyi başardı. Oyuncakların çocuk dünyasındaki önemini seyirciye çok güzel hissettiren film, izleyenlerin bir köşeye attığı oyuncaklarından özür dilemesini sağladı. Sadece küçüklere değil büyüklere de zevki anlar yaşatan filmin seslendirme kadrosunun da ünlü oyunculardan oluşması sağlam bir gişe başarısı da getirerek halen en iyiler arasında olmasını sağladı. Yakın zamanda üçüncüsünü izleyeceğimiz “Oyuncak Hikayesi” Pixar’ın lambayla yaktığı ışıktan aydınlanan kitlenin çoğalmasını sağladı. Bugün her yıl büyük gişe beklentisi altında gösterime giren animasyonların altında bu lambanın topla oynama isteğinin sevimliliği görülmekte.

Öncelikle okuyacak arkadaşlarım için uyarıda bulunmak isterim. İzlememişseniz, film sizin için sürpriz olmaktan çıkacaktır. Bunu dikkate alarak okuyunuz. “Wanted” filmine önce filmi izlememiş birinin gözünden bakmak istiyorum. Afişine bir bakıyorsunuz, Angelina jolie ve James McAvoy, en heyecan verici biçimde silahlarını doğrultmuşlar. Fragmanına bakıyorsunuz, özellikle aksiyon sever iseniz adeta ağzınıza bir parmak bal sürülüyor. Filmin görselliği çok ön planda tutup, senaryoya önem vermediğini hatta abartı dolu sahnelerle boş bir aksiyon filmi olduğunu düşünüyorsunuz. Nitekim film bu düşüncelerinizi barındırarak açılış yapıyor. Hayatından hiç zevk almayan bir adam olarak çıkıyor karşımıza James McAvoy. Angelina Jolie ve James McAvoy’un yollarının kesişmesi ile kafamızda maddeler halinde senaryo üretiyoruz. 1) Wesley(James McAvoy) içindeki kahramanı hamur gibi yoğurarak dışarı çıkaracak. 2) En iyisi olacak. 3) Babasının katilini öldürüp intikamını alacak. 4) Fox(Angelina Jolie) ile arasında bir aşk başlayacak.      Filmin ilk yarısında tahminlerimizde yanılmıyoruz ancak tren kazasının yaşandığı yerden sonra yazdığımız 4 maddenin son ikisini siliyoruz. Kısacası şaşırıyoruz, heyecanlanıyoruz ve keyif alıyoruz. Ben bu filmi 100 katlı bir merdivene benzetiyorum. Yönetmen filmi ve hikâyeyi en güzel biçimde 1. kattan alıp 100. kata taşımış. Tabii film içerisinde merdiveni en çok tırmanan karakter Wesley oluyor. Kendisini, hayatını ve yeteneklerini bir bir ortaya çıkartıyor. Hani “içimdeki ben bu değil” deriz ya ; işte Wesley film başladığında bunu haykırıyor adeta ama her insanın içindeki “ben”i çıkarması için bir şeye ihtiyacı vardır. Sinema da her filmde bu yaşanır. Bir şey sizi tetiklemelidir. Ya karşı konulamaz cazibesiyle kahramanımızı delirten kadının ateşli dudakları ya içindeki kahramanlık damarının bir anda yükselmesi ya da intikam duygusu. Evet, intikam duygusu. İşte ‘Wanted’ temelini biraz da intikama dayandırıyor. Bu filmde kahramanımız içindeki aslanı intikam duygusuyla serbest bırakıp kendisiyle tanışıyor.      Hayatta zor olan şey tanışmaktır. Kiminle? Tabi ki kendimizle… İnsan kendisini tanıyamamışsa, bir başkasını tanıması mümkün değildir. Wesley de insanları ve hayatı kendisiyle tanıştıktan sonra tanımaya başlıyor. Bir insanın kendini tanımak için yer olarak “suikastçiler kardeşliği”ni seçmesi de ayrı bir konu ama bu filmde başka bir şey var. Her kahraman kendisiyle tanışır, yapması gerekeni yapar ve film biter. Evet bu filmde de Wesley intikamını alıyor ve film bitiyor ancak film nasıl bitiyor? Öz babasını kendi elleriyle vurup, ilgi duyduğu kızın beyninin dağılışını izledikten sonra, 5 parasız kalan bir adam olarak bitiyor. İntikamını alıyor tabiî ki ama elinde kalan hiçbir şey yok. Yine de kendisini tanımaktan mutlu. Hayata başladığının farkında ve işte tam bu nokta filmi diğer filmlerden ayıran temel noktadır. Fox karakteri ile Angelina Jolie güzelliğinin yanı sıra aksiyon filmlerindeki engin tecrübesini de sergilemiş. Adeta delirmiş bir çocukluğu var bu filmde. Babası gözleri önünde yanmış. İntikam duygusu ve hayatının acımasız yüzü onu da suikastçiler kardeşliğine ortak etmiş. Acımasız ama eğlenceli bir karakter çizerek hayranlarının gönlünü fethetmeyi yine başarıyor. Ödüllü oyuncu Morgan Freeman’dan söz etmemek olmaz tabiî ki. Klas oyunculuğuyla bir baba gibi gözüküyor ancak sinemanın tadının çıktığı nokta burasıdır ki, sizi o da şaşırtıyor. Asıl kötü adam olarak karşımıza çıkıyor. Yönetmen koltuğunda “Gece Nöbeti” ve “Gündüz Nöbeti” filmlerinden tanıdığımız geniş ufuklu yönetmen Timur Bekmambetov oturuyor. Yönetmen, hayal gücü yüksek bir aksiyon severin bütün ihtiyaçlarını karşılayacak bütün herşeyi sağlamış filmde. Filmde görsel efektle ile birlikte özel efektin de hakkını vermek lazım. Özel efektler de gerçekten mükemmeldi. Aksiyon koreografisi insanı hop oturtup hop kaldırıyor. Üst düzey görsellik, nefes kesen sahneler, biçilmiş kaftan oyuncular ile yönetmen önünüze altın tepside bir film sunuyor. Kabul edip etmemek sizin tercihiniz. Sinema her zaman aklınızın bir köşesinde olsun.Premier Grup

Geçtiğimiz günlerde tanıtım fragmanını yayınladığımız “Testere 5” filminin merakla beklenen ilk film görselleri yayınlandı. Tobin Bell’in bir kez daha Jigsaw rolünde karşımıza çıkacağı Testere 5’te, serinin diğer filmlerine oranla, kan ve vahşet dolu sahnelerin daha çok yer alacağı konuşuluyor. Yönetmenliğini David Hackl’ın üstlendiği filmin, Ekim 2008’de gösterime girdiğinde, yeni bir gişe rekoru kıracağı tahmin ediliyor.İşte “Testere 5”ten ilk kareler:

Yazıya başlamadan önce bildirmek isterim bu yazı spoiler içermektedir. Filmi izlemeyenlerin okuması tavsiye edilmez. Yılın en çok beklenen filmi en sonunda ülkemizde de gösterime girdi. Büyük vaatlerle yola çıkan ve seyircisinde büyük umutlar uyandıran “Kara Şövalye” lafı hiç dolandırmadan söylüyorum beklentilerin çok çok ötesinde bir film oldu. Öncelikle diğer Batman filmlerinden bambaşka bir filmle karşı karşıyayız. Bir çizgi roman uyarlamasının çok ötesinde, çok daha derin bir konunun, işlenişin ve anlatımın tam ortasındayız. Yüzeysellik yok, ezber yok, klişe yok…”Kara Şövalye”  bir kahraman filminden öte tabir-i caizse bir toplum, ahlak draması ve bu mevhumların sorgulaması. Batman ve Joker’in ikisinin birden filmin iyilik ve adalet timsali salt adil karakteri Harwey Dent’i kendilerine halef seçmeleriyle bir nevi sorgulama başlıyor. Batman, sevdiği kadınla birlikte olmasına rağmen Dent’in asıl iyi, asıl kahraman olması gerektiğine inanıyor. Çünkü Gotham şehrinin maskesiz etten kemikten, güvenilir ve adil bir kahramana ihtiyacı var. Aslında Batman’ın de O’na ihtiyacı var. Çünkü halk Dent’i kahraman ilan ettiği taktirde Batman de istediği normal yaşama kavuşabilir. Joker’in Harwey Dent’i halef seçmesindeki amaç ise en iyinin bile yozlaşabilirliğini gösterebilmek. En iyiyi kötüleştirip istediği kaosu yaratabilmek, insanları ikileme düşürebilmek. Joker’in işi aslında tamamen zıt kutupları birbirine çakıştırmak ve bundan doğacak sonuçla insanların ezberini bozabilmek. Aslında amaçsız, aldığı işten kazandığı bir oda dolusu parayı benzini döküp yakması, ölüme giderken bile çığlık çığlığa gülmesi,yüzündeki yaralara her seferinde farklı hikayeler bulması O’nun amaçsızlığının, bir geçmişinin yada geleceğinin olmayışının  birer ispatı.Tam da kendi tarifinde dediği gibi “İnsanı öldürmeyen şey onu tuhaflaştırır”. Kendisi bu tezinin en güçlü örneği. Batman her zamanki üstün teknoloji eseri kostümüyle arz-ı endam eylerken görünürde basit bir soygunla fitil ateşlenmiş oluyor. Filmin eleştirdiği diğer konulardan bir diğeri de bu zaten; “olay ne kadar büyük olursa olsun dışardan bakanlar tarafından hep basit görülür” düşüncesi. Hatta filmin sonlarına doğru Joker bunu Batman’a kendisi de söylüyor. Filmde ikilemler üzerinde çok fazla duruluyor. Aslında ikilemden kurtulmak oldukça basit bir yazı tura oyunu kadar. Kazanırsın ya da kaybedersin, iyi ya da kötü, dark night ya da white night, yaşarsın ya da ölürsün… Başta paranın iki tarafı da beyazken sonra bir tarafı kararıyor ve bu nokta da işteee “ two face”…Gelelim karakterlere ve oyunculuklara... Batman yine tam formunda, karizma patlaması uçuşları, olağanüstü sesi her şeyiyle dört dörtlük karşımızda. Cristopher Nolan bir önceki Batman filmindeki gibi Bruce Wayne karakterini Batman karakterinden daha derin işlemiş ki önceki filmde çok sevdiğim ayrıntılardan biriydi yine tam isabet olmuş bence. Çünkü süper kahramana çok yüklenmek işi afişe etmekten yüzeyselleştirmekten başka bir işe yaramazdı. Cristian Bale sonuna kadar hakkını vermiş iki karakterinde. Filmin kadın karakteri Rachel ise biraz sönük kalmasına rağmen aslında yine bir ezber bozumunun göstergesi. Çünkü genel itibariyle bu tarz filmlerde kadın karakter hep aşırı güzeldir, esas oğlanın üstünde inanılmaz bir baskısı vardır ve filmin sonuna kadar bir ton gereksiz sahneye neden olur. Oysa Rachel basit bir güzelliğinde arzu nesnesi olabileceğinin bir temsili ve sonra etrafını edilgenleştirmeye çalışmamasıyla da oldukça hoş bir karakter. Bir diğer adamımız ve filmin 2. en iyi performansını gösteren oyuncumuz Harwey Dent yani Two Face yani Aaron Eckhart… Tamamiyle 10 numara bir oyunculuk örneği. Derin işlenmesi ve aslında filmin temel yapısını oluşturması çok daha etkin kılmış haliyle iki yüzlü Harwey’imizi. Tüm iç acıtıcı hallerini yüzünde fazlasıyla görebiliyoruz. Filmin tamamında oyunculuklar oldukça tatmin edici düzeyde zaten en büyük rolünden en küçük rolüne kadar.Ve şimdi sıra O’nda, evet Joker’de… Joker yani Heath Ledger filmin, filmi geçtim tüm Batman serilerinin, onları da geçtim tüm çizgi roman uyarlamalarının ve sinema tarihinin en en en büyük oyunculuk performanslarından birini gösteriyor. Seyircisine haykırır derecede “yok böyle bir adam” dedirtiyor. Maskeli yada makyajlı karakterlere karşı genellikle hep bir ön yargı vardır. Ama hadi yüzü geçelim böyle bir vücut dili örneği yok!. Ki ayrıca yüzü geçmeyelim de zaten sürekli dudaklarını manyaklar gibi yalaması göz hareketleri, kafa hareketleri, o iğrenç gülüşü, eğik yürüyüşü, her ama her şeyiyle dört dörtlüğün bile ötesinde bir oyunculuk. Heath Ledger karaktere öyle mimikler öyle bir ruh hali katıyor ki seyirci resmen ağzı açık izliyor. Hastaneden çıktığı sahne bile tüm oyunculuğunu anlatmaya yeter. Bu makyaj önyargısı en çok Oscar ödüllerinde var ki Johnny Depp’in Jack Sparrow’la ödül alamamasının nedeni de buydu ama tutup ta Joker’i Jack Sparrow’la kıyaslayıp O’na ödül vermezlerse kendimi HOLLYWOOD yazısından aşağı atmayı planlıyorum. Son olarak filmin görselliğinden ve keşke olsaydı dedirten yönlerinden söz edelim. Görsel olarak “Batman Begins”’te yapılamayan her şey yapılmış denilebilir. Aksiyon sahneleri oldukça iyi. Özellikle filmin başındaki banka soygunu sahnesi ve sonraki tır sahnesi. Batmanın uçuşları, arabasının motora dönüşmesi, Lau’yu binadan çıkardığı sahne çok çok iyi sahneler. Filmde keşke olsaydı dediğim tek bir şey var ve eğer o olsaydı bu film bir başyapıt olurdu hiç şüphesiz. Sivillerin mahkumların teknesini patlatma noktasına geldikleri anda orda bir cesaret Nolan o patlamayı yaptırsaymış söylediğim gibi bir başyapıt daha tarihe geçmiş olurmuş. Ama ne kadar öteye gidilirse gidilsin sonuçta bu bir Batman filmi ve devamı da olacak eğer o patlama olsaydı devam olasılığı ortadan bir ihtimal kalkmış olurdu aslında çok da haksız sayılmazlar patlatmamış olmakla. Zaten filmin sonunda Batman’ın, Harwey Dent’in şehit ilan edilmesini, asıl kahraman olmasını sağlaması, kendisini kara şövalyeliğe hapsetmesi de filmin bir “Batman” filmi olduğunun altını ispirtolu kalemlerle çizerek gösteriyor. Sin City’den daha iyi bir çizgi roman uyarlaması yapılamaz diyordum ama işte yapıldı. Sin City’nin papucu böylece dama gitti.Nur içinde yat Heath Ledger…PremierGrup

Uzun zamandır, şöyle bir dört senedir, koltuğa oturup ışıkların kapanmasını beklerken hiç bu kadar heyecanlandığımı hatırlamıyorum. Her açıdan çok şey beklediğim, bu beklentilerimle sevgili yönetmenin omuzlarına bir hayli yük bindirdiğim, Batman’in son hikayesi Dark Knight (Kara Şövalye)daha önce de görme fırsatı bulduğumuz müthiş açılış sahnesiyle başladı. IMAX kameraları, şehri tepelerden seyrettiğimiz her sahnede kendini hissettirdi. On dakika sonra filmin içine girmiştim bile.

Sinemalar.com’un sadık kullanıcılarından Premier’in, sinema yazarlığına ilgi duyan ve bu alanda deneyim sahibi sinemaseverleri biraraya getirmek amacıyla kurduğu Premier Grup, çalışmalarına son sürat devam ediyor.